სადღაც ერთი წლის თუ წელიწადნახევრის წინ, მახსოვს ინტერნეტში დავძვრებოდი, რაღაც მასალებს ვეძებდი ცნობილ ამერიკელ (ღმერთმა დალოცოს ამერიკა) გენერლებზე. რა თქმა უნდა ერთ – ერთი პირველი ძიებაში დუგლას მაკარტური ამომიგდო გუგლმა და რამდენიმე ლინკს თან მოჰყვა მისი ორი სიტყვით გამოსვლის ტრანსკრიპტი (ქართულად როგორ არის არ ვიცი) რომლებმაც უმალ მიიქციეს ჩემი ყურადღება. ერთს ერქვა Old soldiers never die,they just fade away ხოლო მეორეს “Duty, Honor, Country” – ამ უკანასკნელმა ჩემზე წარუშლელი შთაბეჭდილება დატოვა. ასე ლამაზად, ასე დახვეწილად, ხოტბის შესხმა ამერიკელი ჯარისკაცისადმი სადაც თითოეული სტრიქონი მისი სიყვარულით, პატივისცემით და სითბოთია გამსჭვალული, ნამდვილად იშვიათობაა.
დღესაც, როდესაც მომინდება, ხშირად ამოვქექავ ხოლმე უჯრიდან ამ სიტყვას (რომელიც იმდენად მომეწონა რომ გავკადნიერდი და გადავაქართულე) და კიდევ ერთხელ ვკითხულობ იმ უკვდავ სტრიქონებს, რომელიც ყველა ღირსეულ ჯარისკაცს და არა მარტო ჯარისკაცს, გულისფიცარზე უნდა ეწეროს. გენერალ მაკარტურის ეს სიტყვა, ნამდვილი კოდექსია, რამდენიმე გვერდზე შეჯამებული ცხოვრების ფილოსოფიაა, პირადად მე, მისი სიტყვიდან ძალიან ბევრი რამ ვისწავლე, აქ მინდა დავწერო რამდენიმე ჩემი უსაყვარლესი ციტატა, თუმცა ერთი უკვე მიწერია ბლოგის სათაურში: “ისწავლე სიცილი და არ დაივიწყო გლოვა, იბრძოლე მომავლისათვის და არასოდეს უგულებელყო წარსული” – ეს მოხუცი გენერლის სიტყვებია.
“ამერიკელი ჯარისკაცი ისტორიის საკუთრებაა, როგორც წარმატებული პატრიოტიზმის ერთ – ერთი უბრწყინვალესი მაგალითის შემოქმედი. იგი შთამომავლობის საკუთრებაა, როგორც საძირკველი მომავალი თაობებისა, თავისუფლებისა და დამოუკიდებლობის პრინციპებზე დაფუძნებით. იგი ეკუთვნის აწმყოსაც, გვეკუთვნის ჩვენც, მთელი თავისი ღირსებებითა და მიღწევებით”
“მე არ ვიცი მათი დაბადების ღირსება, მაგრამ მე მესმის მათი დაღუპვის სიდიადე. ისინი დაიღუპნენ ისე, რომ არ დაუსვამთ კითხვები, არ უწუწუნიათ და არ უკვენესიათ, დაიღუპნენ რწმენით აღსავსე გულებით და ტუჩებზე აღბეჭდილი იმედით, რომელიც ჩვენ გამარჯვებისკენ მიგვიძღოდა. მუდამ მათთვის: მოვალეობა, ღირსება, სამშობლო!”
“ჯარისკაცი, რომელიც მოწოდებულია, რომ საკუთარი სიცოცხლე მიუძღვნას და შესწიროს სამშობლოს, ჭეშმარიტად კაცობრიობის უკეთილშობილესი ქმნილებაა”
“თქვენი პროფესია ჯარისკაცობაა, გამარჯვების ჟინია, უყოყმანო შეგნებაა იმისა, რომ ომში გამარჯვების ალტერნატივა არ არსებობს, რომ თუ დამარცხდები სამშობლო დაინგრევა და შენი სამსახურის თანმდევი აზრი, შენი მრწამსი და შეგნება მუდამ უნდა იყოს: მოვალეობა, ღირსება, სამშობლო!”
“თქვენი უზენაესი კანონი, რომელიც თავისი ბრწყინვალე ნათელით შუქს ფენს სიბნელეს, უდრეკად ჟღერს: მოვალეობა, ღირსება, სამშობლო!”
და ბოლოს ჩემი უსაყვარლესი ციტატა, რომელიც კიდევ ერთხელ ამტკიცებს, რომ ადამიანი, რომელიც სამშობლოსთვის, წრფელი გულით და იმედით იღუპება, მუდამ ცოცხლობს თავისი ქვეყნისთვის.
“ჩვენ არასოდეს შევუშინებივართ გრძელ ნაცრისფერ მწკრივებს. თუკი იქნებოდა ბრძანება, ყავისფერსა და ხაკისფერ, ლურჯსა და ნაცრისფერ სამხედრო უნიფორმაში გამოწყობილი მილიონობით აჩრდილი, ამაყად წამოდგებოდა მათ გულებზე დადგმული თეთრი ჯვრებიდან და დედამიწას შეარყევდა მათი გულებიდან ამოხეთქილი გუგუნი: “მოვალეობა, ღირსება, სამშობლო””
რამდენჯერაც შევათვალიერებ ამ სიტყვებს, იმდენჯერ მეამაყება, რომ დედამიწაზე არსებობს და მოღვაწეობს ასეთი ხალხი. სამხედრო საქმე წმინდა საქმეა და ნებისმიერი სამხედრო მოსამსახურე უკვე ჩემს გულთბილ დამოკიდებულებას იმსახურებს.
და რა თქმა უნდა, როდესაც ვკითხულობ ამ ყველაფერს, ერთი სურვილი მკლავს – მინდა საქართველოშიც იყვნენ ასეთი გენერლები, ასეთი დიადი ოფიცრები, რომელთათვისაც სამშობლო და მუნდირის ღირსება უპირველესია, რომელიც კი არ უყვირის, თავსლაფს ასხამს და ამცირებს ჯარისკაცს, არამედ საკუთარ სისხლად და ხორცად მიიჩნევს მას, საკუთარი ხალხის საუკეთესო ნაწილად თვლის, ეფერება, უყვავებს, გულში იკრავს და სამშობლოს შეგნებულ დამცველად ამზადებს.
რა სიამოვნებით ვიქნებოდი ასეთი გენერლის რიგითი ჯარისკაცი…
პოლკოვნიკის ბლოგი 