აგვისტოს 5 დღე

ფილმების დიდი მოყვარული არასოდეს ვყოფილვარ, შესაბამისად არც რაიმე კომპეტენცია გამაჩნია მათ შესაფასებლად. ნებისმიერ ფილმს ვუყურებ მხოლოდ უბრალო მაყურებლის თვალით, რომელიც ‘კომანდოზე’, ‘დამოუკიდებლობის დღეზე’ და ‘მეხუთე ელემენტზე’ გაიზარდა და ალბათ ბევრისთვის განვეკუთვნები იმ უფერულ მასას, რომელსაც არ დახვეწილი კინოგემოვნება გააჩნია და არც შარფის ყელზე მოხდენილად შესწორების უნარი.

ამის მიუხედავად თავს უფლებას ვაძლევ დავწერო ჩემი პირადი მოსაზრება იმ ფილმზე, რომელმაც ჩემთვის აბსოლუტურად გაუგებარი უარყოფითი რეაქცია გამოიწვია ბევრ ჩემ მეგობარში. სწორედ ეს მომენტი იყო ჩემთვის უცნაური და არა ვთქვათ რომელიმე კინოკრიტიკოსის ან ზეინტელექტუალი გვამის შეფასება, რომელთაც გული დაწყდათ რომ ფილმის სიუჟეტი ორი ტრანსსექსუალის ურთიერთობას არ დაეფუძნა, ან არასაკმარისად იყო ნაჩვენები გეების როგორც საზოგადოების სრულუფლებიან წევრთა სახე, ანაც ცხოველთა დახოცვის სცენამ აღაშფოთათ.

გასაკვირი არაა, რომ უარყოფითად შემფასებელთა უდიდესი ნაწილი თბილისიდანაა. იმის მიუხედავად რომ აგვისტოს რეალურმა ხუთმა (და მეტმა) დღემ მთელი საქართველო შეძრა, თბილისს არ უხილავს უწყვეტი დაბომბვა, ჯარის უკან დახევა, დამპყრობლების ტანკების შლიგინი საკუთარი სახლების წინ, გადამწვარი სახლები და დაქირავებულ სისხლისმსმელთა მხეცობა. ძალიან ხშირად, ტრაგედიის გასაცნობიერებლად, საჭიროა თავად იყო ტრაგედიის ნაწილი. სხვაგვარად, კი როგორც ვხედავთ თანაგრძნობის ხარისხი უკიდურესად დაბალია.

ფილმი რა თქმა უნდა არ არის პანაცეა. ეჭვი არავის ეპარება იმაში, რომ შესაძლებელია ყველაფრის გაუმჯობესება და დახვეწა. ჩემი აზრით საინტერესო იქნებოდა ჰარლინს ეჩვენებინა ჩვენი ჯარისკაცების გმირობა შინდისთან, რომელიც ფილმის სიუჟეტს უფრო დაძაბულსა და სევდიანს გახდიდა და ა.შ. ცოტა ღიმილისმომგვრელია დამტვრეული ქართულის და აქცენტიანი რუსულის მოსმენა, მაგრამ საბოლოო ჯამში ეს მხოლოდ წვრილმანებია. ამას სავსებით ფარავს ხაზგასმა ქართველების სათუთ დამოკიდებულებაზე ეკლესიის მიმართ და წმინდა გიორგის იდეალებით მცხოვრებ ერად წარმოჩენა. ქართული კულტურული ნიშან-თვისებების ჩვენება, ფილმის უდავო პლიუსია.

თუმცა, რაც განსაკუთრებით მომეწონა, ფილმში არაა გამოტოვილი ის მნიშვნელოვანი მომენტები რაც ამ ომს ახლდა თან. კიდევ ერთხელ ვიტყვი, სულ მცირე გაგონილი მაინც უნდა გქონდეს როგორ მუშაობს კონფლიქტის ზონაში პოლიცია, რომ გაიაზრო ის მომენტი, რატომ კლავენ გამორჩევით პოლიციის უფროსს სოფლის აღებისას, ყურმოკვრით მაინც უნდა გსმენოდეს იმ იმ ქართულ სოფლებში მცხოვრებ ხალხზე კბილებით და მუშტებით რომ იცავდნენ ქართულ სულს მტრებით გარემოცული და თავისი ქონება (და სიცოცხლეც) ბოლო გროშამდე რომ დაკარგეს. ერთხელ მაინც უნდა ჩასულიყავი სარდაფში, როდესაც ცას რუსული ავიაცია სერავდა და ‘ნაკურთხ’ ბომბებს გვაყრიდა, რომ ელემენტარულად აღიქვა და გაიაზრო ის ტრაგედია რაც მაშინ დაგვატყდა თავს. ალბათ თუ გორელი არ ხარ ძნელია გაიგო, რატომ მომერია ცრემლები მაშინ, როდესაც  კაპიტანი ავალიანი ამბობს, მე არ წავალ რადგან გორი დაეცემაო… ღვთის ანაბარად მიტოვებულ, დამალულ ოჯახზე გული არავის შეეძრა? როდესაც თათია ჟურნალისტს ეკითხება სად არიან ამერიკელებიო, საქართველოს მთელი ისტორია წინ არავის დაუტრიალდა? და ასეთი მძიმე მომენტები რამდენია ნახეთ? ბოლო კადრებში, ლტოლვილების თავსდამტყდარ უბედურებაზე მეტი ტრაგედია რა გინდათ? ესეც პროპაგანდაა? არის ვინმე ვინც ამ კადრების ყურებამ ბოღმით არ დაახრჩო?

ეს ყველაფერი ქართველებისთვის, იმ ხალხისთვის, რომელსაც პირველ რიგში მოეთხოვება ამ ფილმის ჯეროვნად აღქმა და შეფასება.

უცხოელი მაყურებელს კი რომლის დიდ უმრავლესობასაც თავი არ შეუწუხებია ტალიავინის დასკვნის კითხვით, ვერ ვიტყვი რომ ბრმად, მაგრამ ემოციურად მაინც დადგება ჩვენ მხარეზე და სულ მცირე სხვა პროპაგანდისტულ სატყუარას მაინც არ გადაყლაპავს. ფილმის მოქმედი გმირების გარდა, იქ არაფერია ცრუ ან გამოგონილი და სულაც არ აღწერს ისეთი დამახინჯებით ომის დროს განვითარებულ მოვლენებს, როგორც ბევრი გაჰკივის. რა, ვითომ არ ექნებოდა პრეზიდენტ სააკაშვილს ისეთი ცინიკური რეაქცია ‘ევროკავშირის მინისტრების საგანგებო სხდომის მოწვევის’ ამბის შეტყობისას სინამდვილეში, როგორც ეს ფილმში ჩანს?

ჯობდა თუ არა ამ ფილმის გადაღება ფილმის არგადაღებას? პასუხი ცალსახად დადებითია.

შევძელით თუ არა გვეჩვენებინა 3 წლის წინანდელი ტრაგედიის სიმართლესთან ყველაზე ახლოს მყოფი ანუ ჩვენეული ვერსია? შევძელით.

შესაძლებელი იყო თუ არა უკეთესი ვერსიის გადაღება? მჯობნის მჯობნი არ დაილევა.

მოვახერხეთ აღქმა და გააზრება იმ ყველაფრისა რაც 2008 წლის აგვისტოში მოხდა და დღემდე ხდება? აი აქ მწარედ ჩავისვარეთ!

ვაირა ვიკე-ფრეიბერგა: უფრო მეტი ვიდრე უბრალოდ მოკავშირე

საჯარო ლექციებზე სიარული დიდად არ მხიბლავს, რატომღაც მგონია რომ ახალს და ღირებულს ვერაფერს გავიგებ, ის 2 საათი კი უფრო ნაყოფიერად შეიძლება გამოიყენოს ადამიანმა. თუმცა, როდესაც შევიტყვე რომ 9 მაისს ლატვიის ყოფილი პრეზიდენტი, ვაირა ვიკე-ფრეიბერგა აპირებდა სტუდენტების წინაშე წარდგომას, უყოყმანოდ გადავწყვიტე დასწრება.

ორიოდ სიტყვით ქალბატონ ფრეიბერგაზე. მას ლატვიის პრეზიდენტის პოსტი 1999-2007 წლებში ეკავა, ანუ მაშინ, როდესაც ქვეყანამ ბევრისთვის სანუკვარ მიზანს (ჰმ!) მიაღწია, შევიდა ნატოსა და ევროკავშირში, ანუ გახდა დასავლური თანამეგობრობის სრულფასოვანი წევრი. ხსენებული ქალბატონის წვლილი ამ მიმართულებით საკმაოდ დიდია. მისმა მტკიცე და თანმიმდევრულმა პოლიტიკამ და იმ ფაქტმა რომ იგი აღმოსავლეთ ევროპული ქვეყნის პირველი ქალი მმართველი იყო, გამოიწვია ის რომ საკმაოდ ხშირად ადარებდნენ მარგარეტ ტეტჩერს.

ქალბატონ პრეზიდენტს არ დაუგვიანია და ლექცია ზუსტად მითითებულ დროს დაიწყო. იქამდე კი, რა დროსაც დარბაზში შემოაბიჯა, ერთი კითხვა ამეკვიატა: არის თუ არა ზოგიერთ ადამიანში თანდაყოლილი ის გრაციოზულობა, მოხდენილი მანერები და არისტოკრატიულობა რასაც ეს ადამიანი ასხივებდა, თუ ეს დროთა განმავლობაში პრაქტიკის და უნარ-ჩვევების დახვეწის ამბავია. რაც არ უნდა იყოს, ვიკე-ფრეიბერგას გამომეტყველება უმალ აღუძრავს ადამიანს მოწიწების და პატივისცემის გრძნობას.

თავის 40 წუთიან გამოსვლაში ლატვიის მეექვსე პრეზიდენტი ბევრ საჭირბოროტო საკითხს შეეხო, ისაუბრა მკაფიოდ, გარკვევით და რაც მთავარია არაორაზროვნად. ვეცდები, გავიხსენო მისი რამდენიმე ფრაზა და მოკლედ დავწერო შინაარსი.

1) ‘ევროპა ვერასოდეს იქნება ბედნიერი, ვერ განაგრძობს ცხოვრებას სიმდიდრეში, სიმშვიდესა და ბედნიერებისკენ სწრაფვაში, თუკი იგი ყურადღებას არ მიაქცევს მის აღმოსავლეთ საზღვრებს, თუკი არ დასრულდება ევროპის გაერთიანება’

2) ‘დღევანდელ ევროპაში მოდურია ამერიკის, მისი ცხოვრების სტილის და დემოკრატიის გავრცელების სურვილის კრიტიკა. მინდა შეგახსენოთ, ათწლეულები მანძილზე, ამერიკის შეერთებული შტატები, როგორც თავისუფლების შუქურა, იბრძოდა ტირანიის და ჩაგვრის წინააღმდეგ, ქმნიდა, ზრდიდა და იცავდა ევროპულ დემოკრატიას ევროპის კონტინენტზე რომელიც დღეს ბევრისთვის საოცნებო მიწად იქცა’

3) ‘რამდენიმე დღის წინ ერთმა ლატვიელმა ოლიგარქმა საჯაროდ მოითხოვა ჩემი დაპატიმრება იმის გამო, რომ ლატვია ევროკავშირში შეყვანით ეკონომიკურად ვაზარალე. მინდა გითხრათ, რომ ჩემთვის იმაზე დიდი კომპლიმენტი, ვიდრე ხალხის სურვილის შესრულებაში ‘ბრალის დადებაა’ არ არსებობს. ეს იყო ბრალის დადება იმაში, რომ ჩემი ხალხი, აღარასოდეს აღარ მიიღებს დირექტივებს მოსკოვიდან’

4) ევროპამ არ უნდა დაივიწყოს, რომ ტირანიასთან ბრძოლა უნდა გაგრძელდეს. მეორე მსოფლიო ომის შემდეგ, როდესაც ევროპის ნახევარს მიეცა საკუთარი ბედის და მომავლის თავად შექმნის შესაძლებლობა, მეორე ნახევარი, ჩემი ქვეყნის და ხალხის ჩათვლით, ბოროტების იმპერიას ჰყავდა დამონებული. ჩვენ მათ არჩევანი მოგვისპეს. ეს აღარ უნდა განმეორდეს’

5) დღეს ყველაზე გულსატკენი ისაა, რომ სოლიდარობის გრძნობა თითქოს იკარგება. ადამიანებს საკუთარი პენსია, შემოსავალი და სითბო უფრო აღელვებთ. მე გეკითხებით, რა სოლიდარობაზე შეიძლება იყოს საუბარი, როდესაც გერმანიის ყოფილი კანცლერი, გაზპრომის რიგითი მუშაკი ხდება?

6) დღეს 9 მაისია, რუსეთში ამ დღეს აღნიშნავენ როგორც გამარჯვების დღეს. ალბათ ამ წუთებშიც, რიგაში მოსკოვის საელჩოს დაფინანსებით ცას ფოიერვერკები ანათებს, ხოლო მავანნი კი ტანსაცმელზე მიკრული წმინდა გიორგის სამფეროვანი კოკარდებით დაიარებიან, ლატვიის გათავისუფლების აღსანიშნავად. მინდა შეგახსენოთ, ნაციზმის დამარცხებით ლატვია არ გათავისუფლებულა, საბჭოთა კავშირის გამარჯვებით დაიწყო ლატვიის 50 წლიანი ოკუპაცია, დღეს კი რიგის მერს ძალითაც ვერ წამოაცდენინებ სიტყვა ოკუპაციას.’

სტუმრის სხვა არა ნაკლებ მნიშვნელოვანი ციტატების ჩამოთვლა შორს წაგვიყვანს. მან მკაცრად დაგმო ჩინეთის ტოტალიტარული ხელისუფლება და მის მიერ აფრიკის კონტინენტის ექსპლუატაცია, რასაც სხვა ევროპელი ფუნქციონერებისგან ხშირად ვერ მოვისმენთ. ყურადღება გაამახვილა მზარდ საფრთხეებზე, როგორიცაა მაგალითად ბრაზილია-ინდოეთ-რუსეთ-ჩინეთის ბლოკი და ხაზი გაუსვა საერთო ევროპული პოლიტიკის შემუშავების აუცილებლობას, რომელიც დაფუძნებული იქნება დასავლურ, ევროპულ ფასეულობებზე, რომლებიც ზუსტად 61 წლის წინ, შუმანის დეკლარაციაში გახმოვანდნენ და ერთიანი ევროპის ქვაკუთხედად იქცნენ.

ვაირა ვიკე-ფრაიბერგას მოსმენისას, იმის მიუხედავად რომ იგი ქალია, ნებისმიერი ღირსეული ჯარისკაცი ინატრებდა მის მთავარსარდლობას. ალბათ რამდენიმე სხვა ღირსეულ პოლიტიკოსთა შორის, მასაც შეგვიძლია სამართლიანად ვუწოდოთ ‘ევროპის სინდისი’. სამწუხაროა, რომ იგი ერთ-ერთი უკანასკნელია იმ თაობის წარმომადგენელთა შორის, რომლებმაც საკუთარი თვალით იხილეს დანგრეული და შემდგომ აღდგენილი ევროპა, ბრძოლა სიბნელესთან და სინათლის ტრიუმფი ამ სიბნელეზე. მტკიცე მორალურ ფასეულობებზე დაყრდნობით აირჩიეს სწორი კურსი და საკუთარი ქვეყნების ისტორიაში ახალი, დიდებული ფურცლები ჩაწერეს.

ფრეიბერგას მოსმენისას ხვდები, რომ თავისუფლებისთვის ამგვარად მებრძოლი ადამიანების იმედის გაცრუება არ შეიძლება და თავისუფლების დროშა არ უნდა დაეშვას. ქალბატონ პრეზიდენტს ეს ყველაზე უკეთ ესმის და ამასთან ერთად აცნობიერებს იმასაც, რომ ამის მიღწევა ერთადერთი გზითაა შესაძლებელი, რომელიც საკუთარი გამოსვლის დასასრულს, ღიმილით დასძინა:

‘ჩემო სტუდენტებო, ჩემო ახალგაზრდებო, დაიკაპიწეთ ხელები და იშრომეთ!’

ღმერთო, დედოფალს რომ დაიფარავ, არც ბრიტანეთი დაივიწყო

მართლა გეუბნები ღმერთო, გულწრფელად.

შთაბეჭდილებებით დახუნძლული დავბრუნდი გაერთიანებული სამეფოს დედაქალაქის და იქაური ცოდნის ქალაქის, ოქსფორდის მონახულების შემდეგ. სიმპათიები და კეთილგანწყობა ამ პატარა კუნძულის და მისი მაცხოვრებლების მიმართ არც აქამდე მაკლდა, თუმცა გაგონილს ნანახი რომ ჯობია, ამ გამოთქმამ აქაც ივარგა.

დავიწყებ იმით, რომ პირველი სასიამოვნო შეგრძნება საფრანგეთ – ინგლისის დამაკავშირებელი წყალქვეშა სარკინიგზო გვირაბიდან ამოსვლის შემდეგ გეუფლება. ქრება ყურების ტკივილი, მოსაბეზრებელი სიბნელე და კაშკაშა სინათლის ფონზე მწვანედ ახასხასებული ცამოწმენდილი (!) ალბიონი გეგებება, მინდორზე ცხვრების სიმრავლეა, რომელთა დიდი წინაპრებიც ევროპას ამარაგებდნენ მატყლით, კიდევ ცოტაც წმინდა პანკრასის სადგურზე ვჩერდებით, რომელსაც სტერეოტიპულად წმინდა ინგლისური იერი დაჰკრავს შიგნიდანაც და გარედანაც, ოლიმპიური 5 რგოლი კი შეგვახსენებს, რომ ერთ წელიწადში სამყაროს დაღუპვის კი არა, ადამიანთა ძალის, ნიჭის, მოხერხებულობის და სიმტკიცის კიდევ ერთხელ ზეიმის მომსწრენი გავხდებით.

შთაბეჭდილებების ძებნამ დიდხანს არ მოგვიწია. წმინდა პანკრასის სადგურს კინგს კროსის ის სადგური ესაზღვრება, რომელსაც ჯოან როულინგის მიხედვით ლონდონელი ჯადოქრები იყენებდნენ ჰოგვორსტში გასამგზავრებლად. თუმცა მე როგორც მაგლს, რა ხეირი?

პირველი დღე სეირნობას მივუძღვენით, მოვინახულეთ ცნობილი ჰაიდ პარკი და ბუკინგემის სასახლე, გავისეირნეთ ოქსფორდსტრიტზე და პიკადილის მოედანზე და რა თქმა უნდა წუთით არ შეგვიწყვეტია ტკბობა შთამბეჭდავი ინგლისური არქიტექტურით. ვიმგზავრეთ გადაჭედილი ‘Double – Decker’ – ით (საოცარი დეჟავიუს გრძნობა: ავტობუსმა რომ გააჩერა, უკანა კარიდან ავედით, მძღოლმა კი გამოგვძახა, რომ ყოველთვის წინიდან უნდა ავსულიყავით. დაახლოებით იმის მსგავსი იყო, თბილისში რომ ყვიროდნენ: უკანა კარი გააღე და გადავიხდი)

ლონდონის მეტრო, ეს კიდევ ცალკე საოცრებაა. თავი რომ გავანებოთ იმას, რომ მსოფლიოში უძველესია, დარწმუნებული ვარ, რომ მსოფლიოში ყველაზე დახვეწილიცაა და ალბათ ტრაგიკულიც 2005 წლის ტერაქტების შემდეგ, რომლის მსხვერპლთათვის მიძღვნილი მემორიალური დაფა, სწორედ კინგს კროსის სადგურზეა, აფეთქება კი ამ სადგურსა და ჩვენი ჰოსტელის უკან მდებარე მეტროსადგურ ‘Russel Square’  – ს შორის მომხდარა.

თუმცა, ნებისმიერ ისეთ ქალაქში ჩასვლისას, რომელსაც სულ მცირე ისტორიული ღირებულება მაინც გააჩნია, მოუთმენლად ველი იმ შეგრძნებას, რასაც ისტორიის გაცოცხლება ჰქვია. ადვილი წარმოსადგენია, თუ რა მასშტაბებისაა ეს შეგრძნება ლონდონში. უაითჰოლზე სიარულისას ჩემი თავი მე აღარ მეკუთვნოდა. გაერთიანებული სამეფოს საგარეო და თანამეგობრობის საქმეთა სამსახურის (მოკლედ foreign office) გრანდიოზული შენობა, გოროზად გიმზერს და მკაფიოდ, დამარცვლით გეუბნება: ‘დიახ, სწორედ აქ, ჩემ ტალანებში იჭედებოდა ევროპის და მსოფლიოს ბედი, აქ იქმნებოდა და ნადგურდებოდა ქვეყნები, აქედან ნაწილდებოდა სიმდიდრე, აქ იწერებოდა ისტორია!’ გაიხედავ გვერდით და თვალს დიდი ბრიტანეთის თავდაცვის სამინისტროს პირმოქუფრული შენობა მოგხვდება, რომლის წინაც პირველი და მეორე მსოფლიო ომის გმირთა წარბშეჭმუხნული სახეებია ნაქანდაკები. დაუნინგ სტრიტი კი ტურისტებისთვის დაკეტილია, ბატონი პრემიერი არ უნდა შეწუხდეს.

ისტორია აქ ყველგან იგრძნობა, იმპერიული ისტორია თითქმის ყველგან. თავიდან ვცადე, მსოფლიო ომებისათვის მიძღვნილი მემორიალების დათვლა, მაგრამ 15 რომ ავცდი სათვალავი ამერია და თავი გავანებე. ბრიტანეთში ამაყობენ საკუთარი დიდებული ისტორიით და გმირებით. ის სიტყვები და ფრაზები, რასაც მადლიერი ბრიტანელი ხალხი სამშობლოს და მეფის დამცველებს უძღვნის, ნებისმიერი ადამიანის გულის შეძვრას შეძლებს.

ამ დიდებული ადგილის გვერდითაა პარლამენტი, ბიგ ბენი და ვესტმინსტერი, როგორც დიდი ბრიტანეთის დემოკრატიის, გამძლეობის, რწმენისა და სიდიადის სიმბოლოები. ჩერჩილის ძეგლის წინ გახსენდება მისი მონუმენტური სიტყვები: “I have nothing to offer but blood, toil, tears and sweat.” და ნაცისტური გერმანიის გაუჩერებელი სამხედრო საჰაერო ძალების წინააღმდეგ მებრძოლი და მათი საყვარელი კუნძულის დამცველი ერთი მუჭა, თავგანწირული ბრიტანელი პილოტები.

რადგან ჩემს იქ ყოფნას ბზობის კვირადღე დაემთხვა, შანსი ხელიდან არ გამიშვია და ვესტმინსტერში წირვასაც დავესწარი. სანახაობა და ცერემონია დიდებულია, კათოლიციზმის ბრწყინვალება, პროტესტანტული ელფერით და პასტორის ხავერდოვანი, თბილი ბრიტანული აქცენტით. შეგრძნებას ისიც ამძაფრებდა, იმ ადგილას სადაც მე ვიჯექი, ერთ კვირაში ბრიტანეთის სამეფო ქორწილის დროს, რომელიმე ლორდი ან თავად სამეფო ოჯახის წევრი დაიკავებდა.

ლონდონური ცხოვრების რიტმი გასაოცარია. ჩემთვის, როგორც გორში დაბადებულ გაზრდილი კაცისთვის ეს ნამეტანი აღმოჩნდა. აქ მართლა იგრძნობა სამყაროს ცენტრობა და იგებ ბრიტანულ ევროსკეპტიციზმსაც  – მართლაც და როგორ შეიძლება ბრიუსელიდან მომავალი დირექტივები არ გეზიზღებოდეს, ამაყად მოფრიალე ‘იუნიონ ჯეკის’ შემხედვარეს, როდესაც იცი, რომ ეგ ქალაქი ერთ დროს იმიტომ იქცა დამოუკიდებელი სახელმწიფოს დედაქალაქად, რომ შენ პაპის პაპას სურდა ასე.

პოსტი ძალიან რომ არ გაგვიგრძელდეს, ორი სიტყვით ოქსფორდსაც შევეხები. ადგილი სადაც ცოდნის და სიძველის ნაზავი ქმნიდა და ქმნის თანამედროვეობას. ჯერ იმ დონეზე არ გავთავხედებულვარ, რომ ოქსფორდის აღწერის ტვირთი ვიკისრო. უბრალოდ გაგაფრთხილებთ, რომ არ გაბედოთ მანდაურ წიგნების მაღაზიაში სავსე ჯიბით შესვლა, რადგან ჩემი თვიური სტიპენდიის 15% მანდ დავტოვე.

ამ პოსტით ჩემ ბრიტანულ შთაბეჭდილებებს ვერ ამოვწურავ. იმედია მექნება დრო, რომ დავწერო სხვა კუთხით დანახულ ბრიტანეთზე და იმ სასაცილო შემთხვევებზე რაც იქ გადაგხვდა (როგორიც იყო ‘ასეთია ქურდი კაცის ბედის’ მღერა ოქსფორდის ქუჩებში და უსახლკაროდ დარჩენილი ორი ქართველის ღამის თავგადასავალი ლონდონში)

ქართული ტოლერანტობის კრიზისი?

თუ გვსურს ქართული საზოგადოების მაჯისცემაზე გვედოს ხელი, ფორუმ.გე სწორედ ამისთვისაა ზედგამოჭრილი. ქვეყანაში მომხდარი თუნდაც შედარებით ნაკლებად მნიშვნელოვანი მოვლენა აქ შესაძლოა უმწვავესი დისკუსიის თემად იქცეს და როგორც ჩემი მეგობარი იტყოდა “კლავიატურის ლომების” კბილთა ღრჭენა გამოიწვიოს. იქ გახსნილი თემების მიხედვით კი ადვილად შეგვიძლია ამოვიცნოთ თუ რა თემაა ამჟამად საქართველოში აქტუალური, რა აწუხებს და ტკივა საქართველოს მოქალაქეს.

ეს თემაც http://forum.ge/?f=29&showtopic=34217046 ერთი შეხედვით გადაღეჭილ და გადამღერებულ საკითხს ეხება: ქართველთა ტოლერანტობა, მათი დამოკიდებულება ქვეყანაში მცხოვრებ უმცირესობათა მიმართ. ანალიზიც არაფერს ახალს არ გვთავაზობს – ან “რაც კარგები ვართ ქართველები ვართ” ანაც “ქართული ტოლერანტობა მითია, ეს სად ვკვდები ამის…”. ერთი მხარე ქართველთა ისტორიულ მეხსიერებაში შემორჩენილ და დღემდე არსებულ უპირობო შემწყნარებლობაზე საუბრობს, მეორეს კი ეს სასაცილოდ არ ჰყოფნის და იდეაფიქსად დაუსახავს ამ ყალბი სტერეოტიპის ნგრევა.

რაიმე მოვლენის ან საკითხის შავ და თეთრ ფერებში განხილვის მოწინააღმდეგე არასოდეს ვყოფილვარ. არსებობს შავი და თეთრი, არსებობს ბოროტი და კეთილი, არსებობს სიმართლე და სიცრუე. თუმცა, ამ შემთხვევაში ზემოთხსენებულ ორ მიმართულებას მოვლენის ასახსნელად ტერმინოლოგიური და მორალური სიცხადე აკლია და ხელიდან უსხლტებათ მთავარი აზრი, ანუ რას ვგულისხმობთ ტოლერანტულობით და სად გადის ზღვარი  სასურველ ტოლერანტობასა და არასასურველ იდიოტიზმს შორის.

სიტყვა ტოლერანტობა, რომელიც შემწყნარებლობას ნიშნავს და რომელსაც თავდაპირველად ვიწრო რელიგიური დატვირთვა ჰქონდა, რაც გულისხმობდა სხვა რელიგიური კონფესიების “გულდანდობილ სუფევას” უმრავლესობის რელიგიასთან ერთად, თანდათან იქცა ზოგადად ყოველივე განსხვავებულის შეწყნარების აღმნიშვნელ სიტყვად და ღირსეული ადგილი დაიმკვიდრა თანამედროვე ლიბერალის ლექსიკაში. მაგრამ არის კი ეს სიტყვა იმ დატვირთვის მატარებელი რასაც დღეს მივაკუთვნებთ?

რა თქმა უნდა ამ პოსტში ლინგვისტურ – სემანტიკური კვლევებს ვერ შემოგთავაზებთ, საამისოდ არც თავხედობა და არც კომპეტენცია არ მეყოფა. მე უბრალოდ მინდა რომ მეტნაკლებად გავფანტოთ ის მისტიციზმის ღრუბელი რაც ამ სიტყვას აჰკიდებია და ყველაფერს თავისი (შეიძლება არც ისე ისე სასიამოვნოდ გასაგონი) სახელი დავარქვათ.

1) ტოლერანტობა როგორც ასეთი, მოიაზრებს იმას, რომ რელიგიურ, პოლიტიკურ ან სხვა სახის დოქტრინას, იდეებს ან მოძღვრებას, აქვს უფლება რომ იარსებოს მის დომინანტ ანალოგთან ერთად. იარსებოს და არამც და არამც ძირი გამოუთხაროს ან ფარულ კონკურენციაში ჩაებას. მას აქვს არსებობის უფლება, მაგრამ არავის მიუნიჭებია გაბატონების ან საკუთარი მრწამსის თავსმოხვევის უფლებას.

2) ნებისმიერი ინდივიდი მოვალეა პირველ რიგში საკუთარი კულტურის და სახელმწიფოს მიმართ იყოს ტოლერანტული და მის არსებობას უჭერდეს მხარს უპირობოდ. თუ ადამიანს არ შეუძლია საკუთარი კულტურის (საკუთარში ვგულისხმობ იმ კულტურას, რომელშიც იგი გაიზარდა და მისთვის მშობლიურია) დაცვა და პატივისცემა, მისი ტოლერანტობა სხვა დანარჩენი კულტურისა თუ რელიგიის მიმართ საპნის ბუშტზე უფრო მყიფე და დემოკრატიულ რუსეთზე უფრო არარეალურია.

3) როდესაც ნათელი ხდება, რომ ტოლერანტობის უბასრესი მორალური მახვილით შეიარაღებული ელემენტები იმას უქადიან საფრთხეს, რაც შენი იდენტობის შემადგენელი ნაწილია (კიდევ ერთი დაზუსტება: აქ იგულისხმება ნამდვილი საფრთხე და არა ჭიქაში შექმნილი ქარიშხალი ‘გარყვნილი დასავლეთის’ წინააღმდეგ, რაც უბრალოდ სასაცილოა) საპასუხო რეაგირების მექანიზმი ადეკვატურ რეაგირებას ახდენს და არსებული საფრთხის განეიტრალებას ცდილობს. ცდილობს მის ხელთ არსებული საშუალებებით და მოცემული სიტუაციის გათვალისწინებით და ეს მცდელობა ბუნებრივი და ლოგიკურია.

ვცადოთ და მოვარგოთ ეს მსჯელობა დღევანდელ ქართულ რეალობას. სრულფასოვან სახელმწიფოდ ჩამოყალიბების გზაზე მდგომსა და სამხედრო წარუმატებლობით დათრგუნულ ქვეყანას ჰაერივით ესაჭიროება ძლიერი საერთო მორალური და კულტურული ფასეულობები, რომლებიც შეკრავს და სათანადო მიმართულებას მიუჩენს იმ ნაციონალისტურ სენტიმენტებს, რომლის ნაკლებობასაც ჩვენნაირი პატარა და ბედისგან არც თუ განებივრებული ერები არასოდეს განიცდიან. ტოლერანტობა ჭეშმარიტად ამ ფასეულობათა შემადგენელი ნაწილია და მისი უარყოფა ძნელია აზრად გაივლო. დღევანდელი ევროპული სახელმწიფოთა უდიდესი უმრავლესობისგან განსხვავებით, საქართველოში არასოდეს ყოფილა რომელიმე ეთნიკური ან რელიგიური უმცირესობის ორგანიზებული, ფართომასშტაბიანი დევნა და დღესაც შეუწყნარებლობის და რეალური დისკრიმინაციის ნებისმიერ მცდელობას საზოგადოების ყველაზე კონსერვატიულად მოაზროვნე ნაწილიც კი უარყოფითად ეკიდება.

ამავე დროს, ძნელია ხელაღებით დაგმო ის ნაკლებად პოლიტკორექტული გამონათქვამები, რომელიც იმ თემაში დაიწერა. მაშინ როდესაც სახეზე გვაქვს ქართული კულტურული და სახელმწიფოებრივი ფასეულობების აშკარა და ხელაღებით მიტაცება ან ფალსიფიკაცია, თანაც იმ ფასეულობების, რომელთა მიმართაც ქართველი განსაკუთრებით მგრძნობიარეა (მხედველობაში მაქვს ‘მოძმე’ სომეხი ერის “საქმენი სამამაცონი”) ძნელია ამის ჩამდენებს ტოლერანტობის ურღვევი ჯაჭვის პერანგი მოარგო და დაიცვა.

ტოლერანტობა ამას არ ითვალისწინებს!

ტოლერანტობა არ გულისხმობს გულხელდაკრეფით ჯდომას და იმის ყურებას როგორ უჩინარდება ის ყველაფერი (დიახ ყველაფერი, დაივიწყეთ ვიწრო კულტურული გაგება) რაც სხვა ქართველებმა შექმნეს!

ტოლერანტობა არ გულისხმობს მოყვრულად მოსული მტრის გულში ჩაკვრას. მის მიერ შემოთავაზებული სატყუარის გადაყლაპვას!

შესაბამისად ქართველთა ლეგიტიმურ გულისწყრომას და სიბრაზეს იმ ერების წარმომადგენელთა მიმართ, რომელთაც ცნება ქართული ადვილად მოსანელებელი ჰგონიათ, არაფერი აქვს საერთო ქართული ტოლერანტობის კრიზისთან. ეს არის სავსებით კანონზომიერი რეაქცია მაშინ, როდესაც თვითგადარჩენის ინსტიქტი მუშაობს. საინტერესოა რომ ეს არ ხდება მხოლოდ საქართველოში: საკუთარი უნიკალური კულტურის გაქრობით შეშფოთებული დასავლური სამყაროს წევრები, ხშირად ისეც იქცევიან რომ მსგავსი მოვლენა საქართველოში, ქართული ტოლერანტობის ყბედ კრიტიკოსებს დაახლოებით 6 თვე ეყოფოდათ თავის შესაქცევად.

შორს ვარ იმ აზრისგან, რომ დედამიწაზე რაიმე სრულყოფილი შეიძლება არსებობდეს, ქართული ტოლერანტობაც შორს დგას მისგან, მაგრამ დროა მკაფიოდ განვაცხადოთ, რომ ქართული ტოლერანტობა მითი კი არა მრავალსაუკუნოვანი სინამდვილეა და ის, თუ როგორ პასუხობენ (რომელიც ვისურვებდი, რომ ბევრად მკაცრი იყოს) ქართველები უტიფრობაზე, ტოლერანტობის ცნებას კი არ ეწინააღმდეგება, არამედ ამყარებს.

1 / 10

რატომ 1/10? დღეს ზუსტად ერთი თვე გავიდა რაც საქართველოდან წამოვედი და კიდევ 9 ამდენი უნდა გავიდეს, სანამ კიდევ შევძლებ მის მიწაზე ფეხის დადგმას. საქართველოსგან შორს მყოფი, სულ უფრო და უფრო ხშირად ვფიქრობ მასზე, მის წარსულზე, აწმყოსა თუ მომავალზე. ამ პოსტსაც ზუსტად ეს ფიქრები მაწერინებს. ახლა კი თუ ვინმე აპირებს პათეტიკურობაში დამდოს ბრალი, ჯობია პოსტის წაკითხვის მაგივრად სხვა, უკეთესი საქმით დაკავდეს.

1 თვე, არა თუ ქვეყნიდან, ჩემი სახლიდანაც არასოდეს წავსულვარ და რა თქმა უნდა ყველაფერი რაც ჩემ სამშობლოსთან მაკავშირებს უზომოდ მენატრება. მენატრება ჩემი ლამაზი მთები, მენატრება ჩემი მტვრიანი ქუჩა, მენატრება ჩემი ოჯახი, ჩემი ოთახი,  ჩვენი ონკანიდან წამოსული წყალი, ჩვენი კერძები, ჩემი ქართველები მენატრებიან, ჩემი ხალხი, ზოგი ცუდი, მეტი კარგი, ღიმილიანი, გამრჯე, ხმაურიანი და უკეთესი მომავლის რწმენით აღვსილი.

არ არსებობს უკეთესი ადგილი, ვიდრე შენი სამშობლოა, იქ სადაც შენი სახლია, სადაც ყოველი ადგილი შენ ღიმილიან და უდარდელ (ჰმ, 90 – იანი წლების საქართველოს კრიტერიუმებით) ბავშვობას გახსენებს.

ერთი რამ რაც აქ მაძლებინებს, ის იმედია, რომ მომავალში შეიძლება ჩემ ქვეყანას და ქალაქს რამეში გამოვადგე, თორემ მიმიფურთხებია ამათი ლამაზი და ვიწრო ქუჩებისთვის, ლამაზი არქიტექტურისთვის და გამართული ინფრასტრუქტურისთვის, აქაურ მაღალი ხარისხის ასფალტსაც ჩემი უბნის წინ რომ “იამკაა” ეგ მირჩევნია. რატომ? იმიტომ, რომ ჩემია!

აქამდე გაზვიადებულად მეჩვენებოდა ჩვენი ბუნების სილამაზისთვის ნამღერი დითირამბები, ახლა კი დარწმუნებული ვარ, რომ თუკი მოვუვლით და მივხედავთ ჩვენ ქვეყანას, ჩვენც არა ნაკლები სილამაზით შეგვეძლება ვიტრაბახოთ, თუკი უაზრო კრიტიკის და სნობურად ენით ზურგის ფხანის გარდა რაიმე ხელშესახებს გავაკეთებთ ჩვენი ქვეყნისთვის. საოცრად, ძალიან გვჭირდება ერთად დგომა, რომ მცირედით მაინც დავიძრათ წინ, დავძლიოთ ჩამორჩენა სახელმწიფოებთან, დღეს რომ განვითარებულებად მიიჩნევიან. ოღონდ ერთად დგომა არა მონურად, ვინმეს უღლის ან მათრახის ქვეშ, არამედ როგორც ევროკავშირის დევიზი ღაღადებს: United in Diversity! ეს ერთობა კი რა თქმა უნდა მიმართული უნდა იყოს სახელმწიფო ნაციონალური ინტერესების გასატარებლად, რაციონალური და შედეგზე ორიენტირებული ფორმებით.

ამ ყველაფრისთვის კი მე ღრმად მწამს, რომ ჩვენ გაგვაჩნია უმთავრესი კომპონენტი – ეს არის მოტივაცია. მოტივაცია იმისათვის, რომ ქვეყანა იყოს ერთიანი, მოტივაცია იმისათვის რომ ქვეყანა იყოს განვითარებული, მოტივაცია იმისათვის, რომ ქვეყნის უსაფრთხოება და შემდგომი თაობების მომავალი იყოს დაცული. ჩვენი მთავარი მამოძრავებელი ძალა უნდა იყოს (და არის) ისტორიული ოპტიმიზმი, რწმენა იმისა, რომ “თუ არ გამოგვდის დღეს, აუცილებლად (აუცილებლად!) გამოგვივა ხვალ”.

ყველა უსწორებს თვალს იმ საზარელ კულტურულ დამღას, რაც საკუთარი სახელმწიფოებრიობის დაკარგვამ დაგვიტოვა, მაგრამ დღეს XXI საუკუნეა, ინფორმაციის და ტექნოლოგიების ხანა, რაც საშუალებას გვაძლევს სწორი ორიენტირების აღების და შესაბამისი პოლიტიკის გატარების შემთხვევაში ჩამორჩენა სწრაფად დავძლიოთ, მაგრამ ამ ყველაფერს ხელი უნდა შეეწყოს სწორი საგანმანათლებლო პოლიტიკით, რომელშიც არა მარტო კლასიკური საუნივერსიტეტო განათლება მოიაზრება, არამედ ისიც, რომელსაც ბავშვი საკუთარი განვითარების პირველ ეტაპზე, პიროვნებად ჩამოყალიბებისას იღებს და რომელიც საქართველოში სამწუხაროდ  ან  დიდწილად იგნორირებულია ან იმდენად ქაოტური და არაორგანიზებული ხასიათი აქვს, რომ განათლებას ნაკლებად თუ ვუწოდებთ. ძლიერი ოჯახის კულტურა და ოჯახში მიღებული განათლება ადამიანის მსოფლმხედველობის ერთ – ერთი მთავარი საყრდენი ბოძი უნდა იყოს.

დიახ, მე მინდა რომ საქართველოში ყველა დედა, შვილს ანბანის სწავლის მერე წასაკითხად აძლევდეს, მაგალითად სანიკიძის “დედა ისტორიას” და უნერგავდეს ეროვნული სიამაყის გრძნობას, ასწავლიდეს, რომ ეს ქვეყანა კრიტიკის და განქიქების შედეგად კი არ შემორჩა ცისფერ პლანეტას, არამედ იმის გამო რომ მისი წინაპრები “რკინას კვნეტდნენ კბილებით”. ასწავლოს, რომ მატერიალური ცხოვრების ყველა ის ასპექტი, რაც დღეს მას სიამოვნებას ანიჭებს, ყველა ის პერსპექტივა რაც მას ცხოვრებაში მოელის, ყველაფერი რაც მის გარშემოა, ფასს დაკარგავს და არარად შეიქმნება, თუკი მას არ ექნება ყველაზე ძვირფასი და ღირებული ამ ქვეყანაზე – საკუთარი, თავისუფალი სახელმწიფო!

გაუგებარია კრიტიკის და კრიტიკანარევი ღლიცინის ის ნიაღვარი რაც პრეზიდენტის ინიციატივებს, სკოლაში სამხედრო სწავლების  და ქართული ცეკვის გაკვეთილების (ეს უკანასკნელი არც ჩემთვის იქნებოდა ურიგო :D) შემოღების შესახებ დაატყდა თავს. თუმცა პირიქით კი უნდა იყოს: ერი სახელმწიფოს ჩასახვისა და განვითარების ყველა მნიშვნელოვანი ეტაპის გამოტოვების და სახელმწიფო ინსტიტუტების ჩამოყალიბების პროცესში ყოფნის გამო, ყველას ვალია ხელი შეუწყოს ეროვნული იდენტიფიკაციის იმ ელემენტების შენარჩუნებას და წახალისებას რაც ჯერ კიდევ შემოგვრჩა, იქნება ეს ქართული სიამაყის მთავარი შემადგენელი ნაწილი ქართული ცეკვა, თუ საქართველოს ყველა მოქალაქისთვის საამაყო საქმე – საქართველოს დროშით დამშვენებული ხაკისფერი მუნდირის ტარება. შენი კულტურა და პოლიტიკური სუვერენეტიტეტია ის რასაც ჰქვია საკუთარი, თავისუფალი სახელმწიფო!

გენერალი პატონი მეორე მსოფლიო ომის საბრძოლოს ოპერაციებში ჩართვის წინა ღამეს, თავის ჯარისკაცებს ეუბნებოდა, რომ ყველაზე ღირებული რაც მათ ამ ომში მონაწილეობის მერე შემორჩებოდათ, იქნებოდა ის, რომ 20 წლის მერე ბუხრის წინ მოკალათებულები, კითხვაზე თუ რას აკეთებდნენ მეორე მსოფლიო ომში, ამაყად მიუგებდნენ მათ მუხლებზე მოკალათებულ შვილიშვილებს, რომ ისინი გენერალ პატონთან და მესამე არმიასთან ერთად იბრძოდნენ.

ჩემი ოცნებაც მას ეხმაურება: როდესაც მოვა დრო და შვილიშვილი დამეკითხება, თუ რა მიკეთებია, მსურს რომ პატონის ჯარისკაცივით თვალებში ჩავხედო და ისე ვუპასუხო: მე საკუთარ, თავისუფალ სამშობლოს ვემსახურებოდი!

ჩემ სამშობლოს, თავისუფლებისთვის მებრძოლ საქართველოს გაუმარჯოს!

ორმაგი სტანდარტები

ეუფ, რამდენი ხანია არაფერი დამიწერია, ობმოკიდებულია ჩემი ბლოგი….

ან ახალ წელზე დამეწერა რამე, ან სიახლეებზე, ან ისევ ობამასთვის მეკმია გუნდრუკი, ვერაფერმა ვერ შეძლო ჩემი სიზარმაცის უტეხი კედლის გაბზარვაც კი.

მაგრამ გუშინ გავიგე ერთი ამბავი, რამაც მოვალე გამხადა, რომ უბრალოდ ორი სიტყვით დამეწერა მის შესახებ.

მოკლედ ოპოზიციის წარუმატებელი გაზაფხულის აქციების შემდეგ, როდესაც სიტყვა ოპოზიცია უკვე რაღაც ნეგატიურთან ასოცირდება, ხოლო ოპოზიციურად განწყობილ ადამიანთა შევიწროვება საგანგაშო მასშტაბებს იძენს, რეგიონებში თვალსაცემი ხდება პოლიციური ძალადობა და პირადად შემიძლია პოლიციელთა მიერ საკუთარი უფლებამოსილების გადაჭარბების უამრავი შემთხვევა გავიხსენო. თუმცა პრობლემა მხოლოდ ოპოზიციურად განწყობილ ადამიანთა წინააღმდეგ ამოქმედებულ პოლიციურ აპარატში არ არის. საკუთარი ძალაუფლების შეგრძნებით დამთვრალი სამართალდამცველები, უკვე ბეწვის ხიდზე გადიან იმ ორ ცნებას შორის, რასაც კანონის და საზოგადოებრივი წესრიგის დაცვა და სამოქალაქო უფლებების და თავისუფლებების შელახვა ჰქვია.

დაახლოებით სამი თვის წინ ჩემი ორი მეგობარი შემეხმიანა. ღამის 3 საათი იქნებოდა. ბიჭებს ლუდის დალევა მოუნდათ და გადავწყვიტეთ გორის ცენტრში მდებარე ერთადერთ სადღეღამისო მაღაზიაში ჩავსულიყავით. ჩავედით კიდეც. ჩემი მეგობრები მაღაზიაში შევიდნენ, მე კი მაღაზიის წინ დავრჩი და ველოდებოდი. მაღაზიასთან სწრაფი გადახდის აპარატი დგას, სადაც იმ დროს სამი ბიჭი მივიდა და ფული ჩარიცხა. ამის შემდეგ სამივე მეტად წყნარად და უხმაუროდ (ხაზს ვუსვამ, წყნარად და უხმაუროდ) ქვემოთ გაუყვა გზას და პოლიციის მანქანის მუხრუჭების ხმამაც არ დააყოვნა.

„ბიჭებო რას აკეთებთ მანდ?“ გადმოსძახეს უკანა ფანჯრიდან

„სახლში მივდივართ“ უპასუხეს შეცბუნებულმა ბიჭებმა, რომლებმაც ორი აზრი არაა, იცნეს გორის პოლიციის მანქანა, რომლითაც ლამისაა უკვე დედებმა ბავშვები დააშინონ

„ჰოდა დროზე დაიშალეთ რა“ მოუჭრეს უკმეხად ფანჯრიდან

„კი, კი მივდივართ“ სწრაფად ჩაილაპარაკა სამივემ და ჩქარი ნაბიჯით ცალ – ცალკე გაემართნენ.

ამ სცენის შემყურეს სისხლმა ტვინში ამასხა. პოლიციელთა საქციელზე შემაძრწუნებელი ახალგაზრდების რეაქცია იყო: თავჩაღუნულები, მობუზულები ისე ჩუმად გაიძურწნენ, რომ ერთმაც ვერ გაბედა ეკითხა: „კი მაგრამ, თქვენი რა საქმეა ჩვენ როდის დავიშლებით?“ და ამავე დროს ძნელია გაამტყუნო კიდეც, ვინაიდან ასეთ კითხვას მინიმუმ გვარიანად ცემა და მაქსიმუმ რამის „ჩაგდება“ მოჰყვებოდა“

ამასობაში ჩემი მეგობრებიც გამოვიდნენ მაღაზიიდან. რაც ვნახე ყველაფერი დაწვრილებით მოვუყევი. ერთმა სწორი შეფასება მისცა, მაგრამ მეორემ მართლა გამაღიზიანა. მისი აზრით ეს აუცილებელი იყო წესრიგის და კანონის დასაცავად და ის პოლიციელები ჩვენი კეთილდღეობისთვის და სიმშვიდისთვის იღწვოდნენ. (ალბათ ზედმეტია იმის დამატება, რომ ორთოდოქსი მიშმაკაკაა) ისედაც ნერვებმოშლილმა ხელი ჩავიქნიე და უბრალოდ ვუთხარი, რომ მთელი სისავსით მაშინ შეიგრძნობდა რაც მოხდა, როდესაც თვითონ აღმოჩნდებოდა ანალოგიურ სიტუაციაში.

ნეტავ ნატოში მიგვიღონ ისეთი სისწრაფით, როგორი სისწრაფითაც ჩემი სიტყვები ახდა…

ზუსტად 3 დღის წინ, ზუსტად იგივე 2 ადამიანი, დაახლოებით საღამოს 8 საათზე თეატრის ბაღში ისხდნენ და საუბრობდნენ. ავბედითმა (მართლაც!) პოლიციის მანქანამ ამჯერად მათთვის მოიცალა. „სამართალდამცავებმა“ ჯერ გვარ – სახელები და საცხოვრებელი კოორდინატები გამოჰკითხეს, იქ ჯდომის მიზეზებშიც ჩაეძიენ და ბოლოს საკმაოდ მკაცრად მოსთხოვეს იქაურობის მალე დატოვება.

აი მაშინ გენახათ ჩემი მეგობრის აღშფოთება, შეშფოთება თუ „ბეჯითი პროტესტი“….

ეს რა უბედურებააო, თავზე აქვთ „გადა…იო“, რა უფლებით მოვიდნენო, როგორ მითხრეს წადიო, ესაო და ისაო….

აი გულზე მომეშვა კი არა და ძალიან გამიხარდა ეს ამბავი რომ გავიგე. რადგან არსებობს ადამიანთა კატეგორია, რომლებზეც ნიმიოლერის ფრაზის ხმამაღლა და რამდენჯერმე გამეორება კედელზე ცერცვის შეყრის ტოლფასია და სანამ საკუთარ თავზე არ იწვნევენ ამა თუ იმ ბოროტებას, იქამდე მათი გონება 300 სპარტელივით ებრძვის უცხო აზრს.

ის ვინც გუშინ მედგრად იცავდა პოლიციელთა თავხედობას, დღეს ხმამაღლა აპროტესტებდა უსამართლობას.

კარგია ხომ?

დიდებული!

ამ პოსტით იმდენად პოლიციურ ძალადობაზე არ მინდოდა ყურადღების გამახვილება, რამდენადაც იმაზე, რაც პოსტის სათაურად დავწერე. იმ ორმაგ სტანდარტების გამოყენებაზე რომლებიც ადამიანთა გარკვეული კატეგორიას ნებას აძლევს იქიდან გამოაბას ქოთანს ყური, საიდანაც გაუხარდება, თუმცა ეს შეუმჩნეველი არავის რჩება და მეორეც მსგავსი წესებით თამაში, საბოლოოდ შენი უპირობო მარცხით მთავრდება. ისევე როგორც უპირობო მარცხით დამთავრდება პოლიციური საქართველოს შექმნის მცდელობა

პ.ს. რა თქმა უნდა ამით ერთი წუთით არ ვაკნინებ, პროფესიონალი და ღირსეული პოლიციელების საქმიანობას, რომლებიც სიცოცხლეს საფრთხეში იგდებენ და კანონისა და წესრიგის სადარაჯოზე დგანან



გუშინ

გუშინ ქართული სპორტის მოყვარულთათვის ფრიად საინტერესო დღე იყო, რადგან საქართველოს ორი ნაკრები გუნდი თამაშობდა. 2 საათზე 21 წლამდელ ფეხბურთელთა ნაკრები ისლანდიას მასპინძლობდა, ხოლო 4 საათზე ქართველი მორაგბეების გუნდი არგენტინის “ა” ნაკრებს უნდა დახვედროდა.

მოხდა ისე, რომ ორივე თამაშზე მომიწია ყოფნა – ფეხბურთის პირველ და რაგბის მეორე ტაიმზე. საერთოდ ხშირად ვერ ვახერხებ ნაკრების თამაშზე სიარულს, სულ 5 – 6 ჯერ ვარ ნამყოფი (მხოლოდ ფეხბურთზე) და არასოდეს გამჩენია სურვილი ტაშის დაკვრის გარდა, რაიმე სხვა მოქმედებით ან ემოციით გამომეხატა ჩემი დამოკიდებულება, ალბათ ცუდი გულშემატკივარი ვარ, იმიტომ, რომ არ შემიძლია მინდორზე დუნედ მოძუნძულე ფეხბურთელებს მთელი გულით ვუქომაგო. არც ის იქნება ახალი, თუ დავამატებ, რომ მორაგბეების შემთხვევაში საქმე სრულებით სხვაგვარადაა. ჰოდა მეგობართან თამაშების დროს რომ ვაზუსტებდი ჩემდა უნებურად წამომცდა:  “ფეხბურთი ლოკომოტივზეა და ნაკრები დინამოზე თამაშობს არა?” მეთქი და მერე გამეცინა.

აქვე მინდა დავამატო, რომ გუშინ ჩვენი ფეხბურთელების მიმართ სასაყვედურო (პირველ ტაიმში) არაფერი მქონია, პირიქით, მაგრამ რაც მე გუშინ ჩვენი რაგბისტების თამაშზე ვნახე, მართლა არასოდეს დამავიწყდება…

ბედნიერი ვარ, რომ შევძელი და მეორე ტაიმს მაინც მივუსწარი.

აი რას ჰქვია ნაკრები! აი, რას ჰქვია თამაში, როდესაც შენ ზურგს უკან საქართველოს დროშა ფრიალებს! აი რას ჰქვია მონდომება, როდესაც იცი, რომ სრულიად საქართველო შენ შემოგყურებს და შენი წარმატებით ხარობს! აი რას ნიშნავს იმის გაცნობიერება რომ შენ საქართველოს ღირსებას იცავ!

დასაჯდომის მოძებნა არც მიცდია, თვალი მოვკარი თუ არა ყველაფერი დამავიწყდა.

გუშინ გავაცნობიერე რა ბედნიერებაა, როდესაც შენი ქვეყანა გამარჯვებულია. ჯერ არასოდეს არ მენახა ცოცხლად, როგორ იმარჯვებდა საქართველოს ნაკრები…

იმარჯვებდა საკმაოდ ძლიერ მეტოქესთან და იმარჯვებდა ისე, რომ ნებისმიერ მორაგბეს ეტყობოდა – უმალ საკუთარ სასიკვდილო განაჩენზე მოაწერდა ხელს, ვიდრე მოწინააღმდეგისთვის მოედანზე რაიმის დათმობაზე.

საოცარი სიამაყის გრძნობა გეუფლება, როდესაც ასეთი გუნდის გულშემატკივარი ხარ.

გუშინვე მივხვდი, რას ნიშნავს, როდესაც სტადიონს “დამატებით მოთამაშეს” უწოდებენ. არც ერთი ტრიბუნა არ გაჩერებულა! დიახ, სწორედ მორაგბეები იმსახურებენ ასეთ მხარდაჭერას ასეთ შეუპოვარი და ჯიგრიანი ბრძოლისთვის!

გუშინ მე გამარჯვებული საქართველო ვნახე…

 

გმადლობთ ბიჭებო! საქართველო ამაყობს თქვენით!

თუთბერიძე, ვიდეო, პატრიარქი

დარწმუნებული ვარ ამ თემაზე ბევრი დაიწერებოდა და ბევრი განსხვავებული აზრიც გამოითქმებოდა და შესაბამისად მეც მსურს რამდენიმე სიტყვით ჩემი შეხედულება დავაფიქსირო ამ საკითხზე. რა საკითხზე? აბა ყველამ ერთად გავიმეოროთ საკვანძო სიტყვები: “თუთბერიძე, ვიდეო, პატრიარქი”…. (არადა ძმობა, ერთობა, თავისუფლება ჯობია დასწყევლოს ეშმაკმა)

სხვათაშორის ბევრი ჩემი ნაცნობიც და უცნობიც აფიქსირებდა იმ აზრს, რომ არ ღირდა ამ ვიდეოების გამო ასეთი ამბის ატეხა. ვეთანხმები. ის გამოთქმა მახსენდება “ჭიქაში ატეხილი ქარიშხალიო” თუ რაღაც ეგეთი, ოღონდ ეგ კლერიკალების რეაქციაზე და თუთბერიძის ქმედება პანდორას ყუთის გახსნას მაგონებს, საიდანაც დავით ისაკაძე ამოვარდა :))) ნუ კოლექტიური დავით ისაკაძე 🙂

საქმე იმაშია, რომ საერთოდ არ ვეთანხმები პატრიარქის კრიტიკას იმ განცხადების გამო რაც გააკეთა. ნამდვილად არ მჭირდება საკრალურ საწებელმოსხმული სიტყვები იმის დასაჯერებლად რაც ისედაც ცხადია ჩემთვის: აგვისტოს ტრაგედიის თავიდან არიდება ნამდვილად შეიძლებოდა.

თუმცა, თუმცა…

მოქალაქე თუთბერიძეს სრული უფლება აქვს:

ა) არ მოეწონოს ეს განცხადება

ბ) საპირისპირო აზრი ჰქონდეს და გამოხატოს ეს აზრი.

გ) მოახდინოს იმ ფაქტის კონსტატაცია, რომ პატრიარქი ნამდვილად არ არის ღმერთი

დ) ჰქონდეს საფუძვლიანი ეჭვი იმის შესახებ, რომ ქართული მართლმადიდებლური ავტოკეფალური სამოციქულო ეკლესია მხოლოდ ჩვენი სულის ცხონებისთვის არ არის დაკავებული

ე) ფიქრობდეს, რომ ეკლესიაში შესაძლოა არსებობდეს რუსული აგენტურა (გავიხსენოთ, რამდენმა სასულიერო პირმა აღიარა რუსულ სპეცსამსახურებთან კავშირი. ეს აპრიორი არ ნიშნავს იმას, რომ ქართულ ეკლესიაში ყველა რუსეთის დასაყრდენია, თუმცა არც გულის დაარხეინების საშუალებას გვაძლევს)

ვ) პოპულარულ სოციალურ ქსელში, ანთავსებდეს ისეთ მასალას, რომლის გამოქვეყნება არ არის აკრძალული.

ზ) მასთან მისული მუქარის წერილების და მსგავსი ფაქტების გამო, საქმის კურსში ჩააყენოს სამართალდამცავი ორგანოები.

თავის მხრივ ჩვენს სასიქადულო სტუდენტობას, სრული უფლება აქვს გამოვიდეს და მოითხოვოს… ნეტავ რას ითხოვენ?

გააპროტესტოს… რას აპროტესტებენ?

თურმე პატრიარქი ყოფილა საყოველთაოდ პატივსაცემი ადამიანი და მას დაცვა ჭირდება…. აგრესიული, მძლავრი, თავზარდამცემი, შეუპოვარი, მძლეთამძლე, რკინისმკვნეტავი

თეა თუთბერიძისგან…..

და ამას აყოლილია საზოგადოების ის ნაწილი, რომელთათვისაც პატრიარქი კანონზე მაღლა დგას (პირველი არხის სამეთვალყურეო საბჭოს ერთთ – ერთმა წევრმა თქვა “დიდი ათეულის” აკრძალვასთან დაკავშირებით გასულ გადაცემაში)

არ ვაპირებ ახლა თვითგვემას: ეს რა დღეში ვართ, რა საზოგადოებაა, ირანიზაცია მიდის, გურჯისტანი, არაფერი გვეშველება და ასე შემდეგ. უბრალოდ ჩვენ გვჭირდება გაათმაგებული მუშაობა საზოგადოების აღზრდის, სამოქალაქო უფლებებისა და თავისუფლებების უკეთ გააზრების მხრივ.

ვინ უწყის, იქნებ ეს შემთხვევა, მძლავრი ბიძგი აღმოჩნდეს ამ მადლიან საქმეში…

ჩემი დამოკიდებულება თეა თუთბერიძის და საერთოდ მსგავსი მოქმედების მიმართ, ალბათ ყველაზე კარგად ვოლტერის ერთი ცნობილი ფრაზით შეფასდება:

“მე არ ვიზიარებ თქვენ შეხედულებებს, მაგრამ სიცოცხლეს შევწირავ, რომ გქონდეთ მათი გამოხატვის უფლება”

ჯორჯ პატონის უკვდავი მიმართვა ამერიკელი ჯარისკაცებისადმი

ერთ – ერთი უმაგრესი Speech კაცობრიობის ისტორიაში. ცოტა დიდია, მაგრამ ვინც წაიკითხავს, პირობას ვაძლევ რომ არ ინანებს. ჩემთვის განსაკუთრებით საყვარელი ადგილები გამუქებული მაქვს.
1944 წლის 5 ივნისი (სადღაც ინგლისში)

ჯარისკაცებო! მთელი ეს მოარული ჭორები, რომ ამერიკა თავს არიდებს ომს, ამერიკას არ სურს ბრძოლა და ა.შ. სულელური მონაჩმახია. ამერიკელებს ტრადიციულად უყვართ ბრძოლა. ყველა ამერიკელს უყვარს ბრძოლის ეშხი და სიმაფრე. თქვენ დღეს აქ სამი მიზეზის გამო იმყოფებით: პირველი იმიტომ, რომ აქ თქვენი სახლების და საყვარელი ადამიანების დასაცავად ხართ, მეორე იმიტომ, რომ აქ თქვენი პირადი ღირსებისა და თავმოყვარეობისთვის დგახართ, რადგან არ ისურვეთ სხვაგან ყოფნა, მესამე იმიტომ, რომ თქვენ ნამდვილი მამაკაცები ხართ და ყველა ნამდვილ მამაკაც უყვარს ბრძოლა. როდესაც თქვენ, ყველა აქ მყოფი ბავშვები იყავით, ყველანი აღმერთებდით ყველაზე დაკუნთულ მოვარჯიშეს, ყველაზე სწრაფ სპრინტერს, ყველაზე მაგარ მოკრივეს, ბეისბოლისა და ამერიკული ფეხბურთის ლიგის ყველაზე ძლიერ მოთამაშეს. ამერიკელებს გამარჯვებული უყვართ. ამერიკელებმა არ იციან დამარცხებული შეწყნარება. ამერიკელებს სძულთ მშიშრები. ამერიკელები მუდამ მოსაგებად თამაშობენ. ჯოჯოხეთში, ზედაც არ შევაფურთხებდი ისეთ კაცს, რომელიც დამარცხდა და გაიცინა. სწორედ ამიტომაც ამერიკელები არასოდეს დამარცხებულან ომში და არც არასდროს დამარცხდებიან. ამერიკელთათვის დამარცხების იდეაც კი საძულველია.
ყველა თქვენგანი არ დაიხოცება. მხოლოდ თქვენი 2 პროცენტი ემსხვერპლება მთავარ ბრძოლას. სიკვდილის არ უნდა გვეშინოდეს, რადგან სიკვდილი ადრე თუ გვიან ყველა ადამიანს ეწვევა. დიახ, ნებისმიერ ადამიანს ეშინია თავისი პირველი ბრძოლის წინ და თუკი იძახის, რომ არ ეშინია, ესე იგი მატყუარაა. ზოგი ადამიანი მშიშარაა, მაგრამ ისე იბრძვის, როგორც მამაცი, ანდაც პირდაღებული შესცქერის, როგორ იბრძვიან მისსავით შეშინებული ჯარისკაცები და ჯოჯოხეთიდანაც ლანძღვით უმასპინძლდებიან. ნამდვილი გმირი ისაა, რომელიც მაინც იბრძვის იმის მიუხედავად, რომ ეშინია. ზოგი ტყვიების წვიმაში ერთ წუთში ახერხებს ხოლმე თავისი შიშის დაძლევას, ზოგს ერთი საათი ჭირდება, ზოგსაც ერთი დღე. მაგრამ ნამდვილი მამაკაცი არასოდეს დაუშვებს იმას, რომ სიკვდილის შიშმა დაჯაბნოს მისი ღირსება, მოვალეობის გრძნობა და თანდაყოლილი ვაჟკაცობა. ბრძოლა ყველაზე დიდებული შეჯიბრია, სადაც ადამიანმა შეიძლება მონაწილეობა მიიღოს. მას მოაქვს ყოველივე საუკეთესო და ანადგურებს ყოველივე სულმდაბლურსა და ბილწს. ამერიკელები ამაყობენ საკუთარი მაგარი ბიჭობით (He man) და არიან კიდეც მაგარი ბიჭები. დაიმახსოვრეთ, რომ მტერს თქვენი არა ნაკლებ ეშინია, თუ მეტად არა. ისინი სუპერმენები არ არიან.

თქვენი სამხედრო კარიერის განმავლობაში, არასოდეს მოგწონდათ ეს “უაზრო წვრთნები” (Chicken shit drilling) როგორც თქვენ მას უწოდებდით. ამას, ისევე როგორც სხვა ყველაფერს არმიაში, განსაზღვრული მიზანი ჰქონდა. ეს მიზანი იყო სიფხიზლე. სიფხიზლე ყოველ ჯარისკაცში უნდა იყოს ჩანერგილი. არაფრად მიღირს ის ჯარისკაცი, რომელიც მუდამ თითისწვერებზე არ დგას. ბიჭებო, თქვენ უკვე ვეტერანები ხართ, სხვაგვარად აქ ვერ მოხვდებოდით. თქვენ მზად ხართ იმისათვის, რაც გელით. ჯარისკაცი მუდამ უნდა ფხიზლობდეს, თუკი სურს რომ ცოცხალი გადარჩეს. თუ მოადუნებთ სიფხიზლეს, მაშინ რომელიმე გერმანელი ნაბიჭვარი უკნიდან მოგეპარებათ და სიცოცხლეს გამოგასალმებთ.

სადღაც სიცილიაზე 400 აკურატულად გათხრილი საფლავია და ეს იმიტომ, რომ ერთ ჯარისკაცს მოვალეობის შესრულების დროს ჩაეძინა. მინდა გითხრათ, რომ ისინი გერმანული საფლავებია, რადგან იმ ნაბიჭვარს ჩვენ უფრო ადრე მივაგენით, ვიდრე იმათ. არმია ერთი გუნდია. იგი ცხოვრობს, იძინებს, ჭამს და იბრძვის როგორც გუნდი. ეს ინდივიდუალური გმირობის ამბები ყურითაა მოთრეული. იმ ყეყეჩმა ნაბიჭვრებს, რომლებიც ამ უაზრობებს შაბათის “ივნინგ პოსტისთვის” თხზავენ, იმდენი გაეგებათ ნამდვილ ბრძოლაზე, ცეცხლის წვიმის ქვეშ, რამდენიც ჟიმაობაზე.

ჩვენ საუკეთესო საკვები, საუკეთესო აღჭურვილობა, საუკეთესო საბრძოლო სული გვაქვს და საუკეთესო ჯარისკაცები გვყავს. ღმერთმანი, ნამდვილად მეცოდებიან ის საცოდავი ნაბიჭვრები, რომლებიც ჩვენ უნდა შეგვებრძოლონ. ღმერთმანი, ეს ნამდვილად ასეა.

ჩემი ჯარისკაცები არ ნებდებიან. არ მსურს გავიგოს ის ამბავი, რომ რომელიმე ჩემი დაქვემდებარების ქვეშ მყოფი ჯარისკაცი ტყვედ ჩაიგდეს. გარდა იმ შემთხვევისა, თუ ის დაჭრილი იყო. და თუნდაც დაიჭრათ, მაინც შეგიძლიათ ბრძოლის გაგრძელება, არც ესაა წარმოუდგენელი უაზრობა. მე მინდა ისეთ ჯარისკაცებს ვუსარდლო, როგორიც იყო მაგალითად ლიბიაში მებრძოლი ერთი ლეიტენანტი, რომელმაც პისტოლეტი მკერდზე მიიბჯინა, ჩაფხუტი მოიხადა, თოფი გვერდზე დააგდო და მოახლოებულ გერმანელს ჩაფხუტის ჩარტყმით გაუტეხა თავი. შემდეგ თოფს დაავლო ხელი და კიდევ ერთი გერმანელი გაისტუმრა საიქიოს, სანამ გერმანელებმა გაიგეს რა ეშმაკები ხდებოდა მათ თავს. და მთელი ეს მომენტი, ამ ადამიანს ტყვია ფილტვში ჰქონდა გაჩერებული და ისე იბრძოდა. ის ნამდვილი ჯარისკაცი იყო! ყველა ნამდვილი გმირი სულაც არაა ზღაპრის მებრძოლი. თითოეულ ადამიანს არმიაში სასიცოცხლო როლი აკისრია. არასოდეს მოეშვათ. არასოდეს დაუშვათ იმაზე ფიქრიც კი, რომ თქვენი საქმე უმნიშვნელოა. ყველა ჯარისკაცს თავისი საქმე აკისრია და მან ეს საქმე უნდა შეასრულოს. ყველა ჯარისკაცი დიდი საქმის მნიშვნელოვანი რგოლია. რა მოხდებოდა მაშინ, სატვირთო მანქანის ყველა მძღოლმა მოულოდნელად რომ გადაწყვიტოს, რომ ვეღარ უძლებს დაბომბვისა და აფეთქების გრუხუნს, გაყვითლდეს და თავით გადაეშვას ორმოში? მშიშარა არაკაცი იტყვის: “ჯანდაბას, ათას ჯარისკაცში მე არ მომისაკლისებენ”, მაგრამ რა მოხდება ყველა ჯარისკაცმა რომ ასე იფიქროს? რა ჯოჯოხეთში ვიქნებოდით ახლა? რას დაემსგავსებოდა ჩვენი სამშობლო, ჩვენი საყვარელი ადამიანები, ჩვენი სახლები ან თუნდაც მსოფლიო? არა, ღმერთმა დასწყევლოს ამერიკელები ასე არ ფიქრობენ. ყოველი ჯარისკაცი ასრულებს დაკისრებულ მოვალეობას. ყველა ჯარისკაცი ემსახურება საერთო საქმეს. ყველა განყოფილება, ყველა შენაერთია მნიშვნელოვანია ომის ამ ფართო სქემაში. იარაღით მომარაგება საჭიროა, ჩვენი თოფების და არტილერიის მუდმივი მზადყოფნისათვის, რათა მუდამ წინ ვიაროთ. კვარტერმაისტერი საკვებისა და ტანისამოსითვისაა საჭირო, რადგან იქ, სადაც მივდივართ, ბევრი არაფერია მოსაპარი. ყველა ჯარისკაცს თავისი მოვალეობა აქვს, იქნება ეს მზარეულობა, მრეცხავობა თუ წყლის გაცხელება.

ყველა ჯარისკაცმა მხოლოდ საკუთარ თავზე კი არა, მის გვერდით მებრძოლ მეგობარზეც უნდა იფიქროს. ამ არმიაში ყბამოქცეული მხდალები არ გვჭირდება. ისინი ვირთხებივით უნდა გაიჟუჟონ. თუ ასე არ მოხდება, ისინი ამ ომის მერე სახლებში დაბრუნდებიან და კიდევ უფრო მეტ მშიშარას გაამრავლებენ. ჩააძაღლეთ ეს მშიშარა ნაბიჭვრები და ჩვენ მამაცთა ერი გვეყოლება. ერთ – ერთი უმამაცესი ჯარისკაცი, ვისაც კი ოდესმე შევხვედრილვარ, იყო ტუნისში, გააფთრებული ღამის ბრძოლის დროს, ტყვიების წვიმაში ტელეგრაფის ბოძზე ამძვრალი ყმაწვილი. როდესაც შევჩერდი მის წინ და ვკითხე რა ეშმაკებს აკეთებდა იქ, მან გადმომძახა: “კაბელს ვაკეთებ სერ” მე შევეკითხე: “არ ფიქრობ, რომ ახლა ეს ცოტა სახიფათოა?” მან მიპასუხა: “სერ, დიახ სერ! მაგრამ წყეული კაბელი უნდა შეკეთდეს სერ!” მე ვკითხე: “ეს თვითმფრინავები, გზას განუწყვეტლივ რომ ბომბავენ ხელს არ გიშლიან?” მან კი მიპასუხა: “არა სერ, მაგრამ აუტანლად კი ხმაურობენ სერ!” აი ეს იყო ნამდვილი ვაჟკაცი და ნამდვილი ჯარისკაცი! ეს იყო ადამიანი, რომელმაც მოვალეობას მიუძღვნა ყველაფერი რაც გააჩნდა! არა აქვს მნიშვნელობა, შედარებით როგორ უმნიშვნელოდ შეიძლება მოგვეჩვენოს მისი მოვალეობა დროთა განმავლობაში, მნიშვნელობა არა აქვს დეტალებს.

თქვენ უნდა გეხილათ ტუნისის გზებზე მოძრავი ჩვენი სატვირთოები. ჩვენმა მძღოლებმა მართლაც რომ დიდებულად წარმოაჩინეს თავი. დღე და ღამე მოძრაობდნენ იმ წყეულ გზებზე სადაც განუწყვეტლივ სკდებოდა და ფეთქდებოდა ბომბები და მაინც, არასოდეს გაჩერებულან და არასოდეს გადაუხვევიათ გზიდან. ჩვენ ეს ყველაფერი ძველი, დიდებული ამერიკული სულის წყალობით გადავლახეთ. ამ მძღოლებიდან ბევრი 40 საათის განმავლობაში ზედიზედ იჯდა საჭესთან და მიჰქროდა. ისინი არ იყვნენ მებრძოლები, მაგრამ იყვნენ ჯარისკაცები, პირნათლად ასრულებდნენ თავის საქმეს ჯოჯოხეთურ პირობებში და შეძლეს კიდეც ეს. ისინი გუნდის შემადგენელი ნაწილები იყვნენ. გუნდური ძალისხმევის გარეშე, მათ გარეშე, ჩვენ დავმარცხებოდით. ჯაჭვის ყველა რგოლი მტკიცედ გადაეჭდო ერთმანეთს და ჯაჭვის გაწყვეტა ვერავინ შეძლო!!

არ დაგავიწყდეთ, რომ თქვენ არ იცით ჩემი აქ ყოფნის ამბავი. წერილებში არსად არ ახსენოთ ეს ფაქტი. მსოფლიომ არ უნდა იცოდეს თუ რა ეშმაკები ტრიალებს ჩემ თავს. არავინ არ მოელის იმას,რომ მე ვიქნები ამ არმიის სარდალი. არც იმას ელიან, რომ საერთოდ ინგლისში ვარ. დაე პირველები ვინც ამ ამბავს შეიტყობენ, გერმანელი ნაბიჭვრები იყვნენ, რომლებიც ერთ მშვენიერ დღესაც თავიანთ ჩაფსმულ უკანა ფეხებზე აეყუდებიან და შიშით ამოიკნავლებენ: “უფალო იესო, ეს ხომ ისევ წყეული მესამე არმია და ის ნაბიჭვარი პატონია!”

ჩვენ გვინდა, რომ ამ ჯოჯოხეთს აქ მოვუღოთ ბოლო. რაც უფრო სწრაფად გავწმენდთ აქაურობას ამ წყეული ნაგვისგან, მით უფრო სწრაფად მოვაწყობთ გასეირნებას წითელშარდიანი იაპონელებისაკენ და მათ ბუნაგსაც მოვასუფთავებთ დროულად, სანამ წყეულმა საზღვაო ქვეითებმა მთელი დიდება თავად მოიხვეჭეს.

რა თქმა უნდა, ჩვენ ყველას გვინდა სახლებში დაბრუნება. გვინდა ამ ომის დამთავრება. ამ ომის დამთავრების უსწრაფესი საშუალება კი ამ ომის დამწყები ნაძირლების ჩაძაღლებაა. რაც უფრო მალე ვუტირებთ მაგათ დედას, მით მალე დავბრუნდებით სახლებში. უმოკლესი გზა სახლამდე ბერლინისა და ტოკიოს გავლით გადის და როდესაც ბერლინში შევაბიჯებთ, მე ვაპირებ, რომ პირადად დავახალო ტყვია იმ ნაბიჭვარ არამზადა ჰიტლერს! ზუსტად ისე, როგორც საზიზღარ ქვეწარმავალს!

როდესაც ჯარისკაცი მთელი დღე სანგარში ზის, მას ბოლოს გერმანელი მიაგნებს. ეშმაკსაც წაუღია ეს აზრი. ჩემი ჯარისკაცები სანგრებს არ თხრიან. მე არ მინდა, რომ მათ სანგრები თხარონ, ვინაიდან სანგრები მხოლოდ ანელებს შეტევას. იმოძრავეთ! და მტერსაც არ მისცეთ სანგრების გათხრის დრო და შესაძლებლობა. ჩვენ მოვიგებთ ამ ომს, მაგრამ მოვიგებთ მხოლოდ ბრძოლით და იმის ჩვენებით გერმანელებისთვის, რომ ჩვენ უფრო მაგარი ვაჟკაცები ვართ, ვიდრე ისინი ახლა არიან, ან ოდესმე იქნებიან. ჩვენ უბრალოდ კი არ ვესვრით მაგ ნაბიჭვრებს, არამედ მთელ შიგნეულობას ამოვაცლით და მაგით ჩვენი ტანკების მუხლუხებს გავპოხავთ. ჩვენ ამ სულმდაბალ აქოთებულ ნაბიჭვრებს წარბშეუხრელად დავხოცავთ. ომი სისხლიანი, მომაკვდინებელი საქმეა. მოგიწევთ გერმანელების სისხლის დაქცევა, ან ისინი დაღვრიან თქვენ სისხლს. დაუხვრიტეთ სხეული, ესროლეთ პირდაპირ გულებში. როდესაც გარშემო ბომბები ფეთქდება, სახიდან ჭუჭყს იწმენდა და აღმოაჩენ, რომ ეს ჭუჭყი კი არა შენი საუკეთესო მეგობრის სისხლი და ნაწლავებია, რომელიც ერთი წუთის წინ შენ გვერდით იბრძოდა, მაშინ გეცოდინება რაც უნდა გააკეთო!

მე არ მივიღებ არანაირ შეტყობინებას შინაარსით: “პოზიცია მიკავია”. ჩვენ არ ვიკავებთ ამ წყეულ პოზიციებს. პოზიციები იმ ნაბიჭვარმა გერმანელებმა დაიკავონ. ჩვენ მუდამ წინ მივიწევთ და მოწინააღმდეგის ყვერების გარდა არაფრის დაკავება და ხელში ჩაგდება არ გვაინტერესებს. მერე კი ყვერებით უნდა დავაბზრიალოთ და განავალი პირიდან ვაყრევინოთ. ჩვენი ოპერაციის მთავარი მიზანი არის წინსვლა და მუდამ წინსვლა. მტერზე გადაბიჯება, ქვეშ გასხლტომა ან მასში გავლაც რომ მოგვიხდეს, ჩვენ ისე უნდა გავიაროთ მასში, როგორც განავალი მოძრობა უკანალში.

დრო და დრო წამოვა საყვედურები, რომ ჩვენ ხალხს მკაცრად მივერეკებით. მე სულ ფეხებზე მკიდია მსგავსი საყვედურები, რადგან მწამს ერთი ძველი და ბრძნული წესისა, რომ ერთ უნცია ოფლს ერთი გალონი სისხლის გადარჩენა შეუძლია. რაც უფრო მაგრად მივაწვებით, მით მეტ გერმანელს მოვკლავთ, რაც უფრო მეტ გერმანელს მოვკლავთ, მით უფრო ნაკლები ჩვენიანი დაიღუპება. მიწოლა ნიშნავს ნაკლებ მსხვერპლს. მინდა ეს კარგად დაიხსომოთ.

არის კიდევ ერთი დიდებული რამ ჯარისკაცებო, რისი თქმაც ამ ომის დასრულების და სახლებში დაბრუნების შემდეგ შეგეძლებათ. თქვენ მადლობლები იქნებით იმისა, რომ, როდესაც 20 წლის შემდგომ, ბუხართან მჯდომს, მუხლებზე მოთამაშე შვილიშვილი გკითხავთ, თუ რას აკეთებდით დიდ, მეორე მსოფლიო ომში, თქვენ არ მოგიწევთ ჩახველება, შვილიშვილის მეორე მუხლზე გადასმა და წალუღლუღება: “იცი შენი ბაბუა ლუიზიანაში განაბალს ხვეტდა”. არა სერ! თქვენ მას თვალებში ჩახედავთ და ეტყვით: “შვილო! შენი ბაბუა დიად მესამე არმიასა და იმ წყეულ ნაბიჭვარ ჯორჯ პატონთან ერთად იბრძოდა!”

4 ივლისი

აგერ 4 ივლისიც დადგა და ამერიკის შეერთებული შტატები საკუთარ დამოუკიდებლობის დღეს ზეიმობს. ჩემი ბლოგიდან ვუერთდები და მეც ვულოცავ ამერიკელებს და ქართველ ამერიკოფილებს ამ მშვენიერ დღეს.

საქართველოს გარდა ორად – ორი ქვეყანა მეგულება დედამიწაზე, სადაც სიამოვნებით ვიცხოვრებდი. ეს ორი ქვეყანა ამერიკა და საფრანგეთია. ამ უკანასკნელს პოსტს დაახლოებით 10 დღეში მივუძღვნი 🙂 🙂 🙂 დღეს კი 4 ივლისია და მინდა ამერიკაზე ვთქვა ერთი ორი სიტყვა.

შეიძლება ძალიან იდეალისტური პრიზმიდან ვჭვრეტ ყველაფერს, რაც ამერიკას უკავშირდება, მაგრამ მართლა გულწრფელად მწამს, რომ ამ სახელმწიფოს გარეშე მსოფლიო ბევრად უარესი იქნებოდა და რომ ამერიკა ერთგვარად აკეთილშობილებს ამ ბიწიერ სამყაროს.

დამოუკიდებლობის დეკლარაცია, ამერიკის კონსტიტუცია, ლინკონის სიტყვები, ამერიკელი გენერლების სიდიადე, ამერიკული იდეალების ბრწყინვალება ჭეშმარიტად აღმაფრთოვანებს. ვიხსენებ, როგორი დაძაბული ვაკვირდებოდი ბოლო წინაასაარჩევნო კამპანიას და როგორ ვუკრავდი ტაშს 4 ნოემბერს ამ დიდებულ ხალხს, მას შემდეგ, რაც მათ მსოფლიოს კიდევ ერთხელ ჩაუტარეს დემოკრატიის მასტერკლასი.

ადგილი, საიდანაც მსოფლიოს ეფინება თავისუფლების, შემოქმედების, ინდივიდუალიზმის, ბედნიერებისაკენ სწრაფვის იდეები… ეს ამერიკაა…

მახსენდება 2004 წლის დემოკრატების ყრილობაზე ბარაქ ობამას გამოსვლის დროს ნათქვამი ფრაზა: “ჩვენი სიძლიერე გამომდინარეობს არა ჩვენი სამხედრო მანქანის სიმძლავრიდან, ჩვენი ცათამბჯენების სიმაღლიდან და ჩვენი ეკონომიკის მოცულობიდან, არამედ იმ უბრალო აზრიდან, რომელიც დიდოსტატურადაა შეჯამებული და გადმოცემული 200 წლის წინათ მიღებულ დეკლარაციაში: ჩვენ გვწამს იმის, რომ ყველა ადამიანი თანასწორია, რომ შემოქმედმა უბოძა მათ ერთიანი და განუყოფელი უფლებები და მათ შორისაა სიცოცხლის, თავისუფლების და ბედნიერებისკენ სწრაფვის უფლება” – ორი ხელით გეთანხმებით ბატონო პრეზიდენტო!

დიდებულად ემსახურებიან სამშობლოს ერაყის და ავღანეთის, კოსოვოსა და ბოსნიის მიწაზე მოსიარულე ამერიკელი ჯარისკაცები, რომელთაც თავისუფლების და სილაღის ჰაერი ჩააქვთ ამ ხალხებში. მამაცურად იცავენ იმ იდეალებს, რითაც მათი ქვეყანა მუდამ იდგა და იდგება სხვებზე მაღლა!

ფილმში “დამოუკიდებლობის დღე” ყველაზე მეტად მიყვარს პრეზიდენტ უაიტმორის სიტყვით გამოსვლის სცენა და ძალიან ხშირად ცრემლებიც წამომსვლია ამ სცენის ყურებისას….

მინდა რომ ეს ქვეყანა ისევ დადგეს მოწოდების სიმაღლეზე, დაივიწყოს ის 8 წლიანი პოლიტიკური წყვდიადი და ახალ, იმედისმომცემ პრეზიდენტთან ერთად, ახალი ძალით და ენერგიით გაუძღვეს მსოფლიოს საერთო მიზნებისთვის ბრძოლაში.

ღმერთმა დალოცოს ამერიკა!